Þakklát fyrir lífið.....

Dagurinn byrjaði kl. 07.00 eins og hver annar fimmtudagur. Ég fór í sturtu og hafði mig til fyrir skólann ég setti I-podinn í eyrun og hlustaði á uppáhaldis lagið mitt og brosti alla leiðina af gleði meðan ég hjólaði í skólann. Þegar ég var kominn í skólann var vinur minn sem situr hliðana á mér, Wu Dong, ekki mættur og ekki bólaði á honum fyrr en í enda tímans. Þegar hann kemur inn þá talar hann örstutt við kennarann og labbar út í tárum. Kennarinn alveg miður sín andvarpar og tekur utan um munnin á sér með báðum höndum. Þegar tíminn er búinn dreif ég mig út og rétt næ Wu Dong áður en hann hverfur úr byggingunni. Í rosa uppnámi segir hann mér að herbergisfélaginn hans hafi hoppað útum gluggan af 13 hæð. Eftir þessar fregnir fekk ég mikla sorg í hjartað. Og þetta var bara byrjunin á þessum venjulega fimmtudegi.

Í hádegishléinu hitti ég bandarískan vin minn sem var alveg miður sín eftir að heimilið hans hafði verið sópað í burtu af hvirfilbylnum sem gengur yfir Bandaríkin núna. Þarna fékk ég ennþá meiri sorg í hjartað og átti alveg erfitt með að fara ekki að gráta þegar ég hlustaði á hann segja mér hvernig fjölskylda hans rétt svo slapp ómeydd en missti allt sem það átti. Og þarna var bara einn þriðji af þessum venjulega fimmtudegi búinn.

Að skóla loknum og eftir að hafa heyrt þessar sorgar fregnir labba ég að hjólinu mínu sem var parkerað rétt hjá inngangi skólahliðsins og sé ég hóp að japönum haldandi á stórum spjöld með myndum. Það var búið að kveikja á fullt af kertum og voru blóm og kransar allt í kringum þau. Þau stóðu þarna i hóp og sungu rosa fallegt lag með tárin rennandi niður kinnarnar umkringd ljósmyndurum og fréttamönnum. Ég staldraði aðeins við með tárin í augunum og horfði á þetta unga fólk syrgja þá sem þau höfðu misst í jarðskjálftanum. Eftir þetta augnablik fekk ég ennþá meiri sorg í hjartað. Og þarna var bara helmingur búinn af þessum venjulega fimmtudegi.

Á leiðinni heim hjólaði ég ekki bara fram hjá einum heimilislausum manni eins og vanalega heldur var komin ung stelpa með fatlað barn sem hún hélt á og grátbað alla um mat sem löbbuðu framhjá. Bara á þessum stutta spöl voru þrír aðilar sem eiga hvorki húsaskjól að vernda né mat til að halda sér á lífi. Þá alveg fylltist hjartað mitt af sorg.

Þegar ég var loksins komin heim alveg niðurbrotin á þessum venjulega fimmtudegi rann upp fyrir mér hvað ég hef það rosalega gott. Hvað ég er þakklát fyrir að vera til og vera heilbryggð. Hvað ég er þakklát fyrir að eiga svona frábæra fjölskyldu og yndislega vini. Hvað ég er þakklát fyrir að eiga fallegt heimili og og fallega hluti. Hvað ég er þakklát fyrir að eiga nægan mat í ískápnum á hverjum degi og meira til. Hvað ég er þakklát fyrir að vera til í þessu lífi.

One love