Tár og gleði í poka sem má ekki loka....

Fyrir nákvæmlega tveim árum síðan þá var ég á Reykjansebrautinni á 90 km.hraða með mömmu og Önnu á leiðinni uppá Leifstöð. Tárin streymdu niður kinnarnar en ég vissi ekki alveg afhverju ég var að gráta: Um leið og faðmaði elstu systir mína bless, lokaði útidyrahurðinni og settist inní bil byrjaði ég að gráta. Þetta voru samt ekki sorgartár þetta var stress í bland við spenning. En tárin stoppuðu ekki hvað sem ég reyndi ég var samt alveg hlægjandi inn á milli en samt streymdu tárin. Ég man eftir því að mamma grét ekki neitt og Anna ekki heldur. Bara sú tilfinning að kveðja bestu vini mína og fjölskyldu í 2 ár og búa í Kína var svo erfið.

Á þessum tveimur árum er eins og ég sé búin að lifa í svokallaðari sápukúlu og svífa um. Lífið hérna er svo auðvelt engar áhyggjur, engir reikningar sem koma inn um bréfalúguna, engar neikvæðar umræður um Icesave, Ekkert bankahrun eða neitt þannig sem maður heyrði svo oft heima. Maður sveif bara um í sápukúluunni og hafði gaman af þessum nýja spennandi kafla í lífinu sem ég er að upplifa.

Núna tveimur árum, nokkrum asílöndum og mikil upplifun seinna sé ég mig á sama stað og fyrir tveimur árum. Nema hvað ég er hinum meginn á hnettinum og er á leiðinni frá Kína og til Íslands en samt sem áður grátandi. Spennan við að hitta alla sem ég er búin að sakna svo mikið er að springa inní mér, ég má ekki hugsa útí það að sjá andlitið á mömmu bakvið rennihurðina uppá Leifstöð þá fer ég að gráta. Að hugsa um knúsa allar mínar bestu vinkonur og vini og börnin þeirra sem ég hef ekki ennþá fengið að sjá í real life þá fer ég að gráta.

Núna er nákvæmlega vika þangað til ég kem heim og sé ég varla útum augun fyrir tárum. Þannig ég vara ykkur við mæ love ones að ég mun líklega líta út eins og froskur í framan með bólgin augu eftir allann gráturinn þegar ég banka uppá heima hjá ykkur.

Kveð ég ykkur grátandi í bili og sjáumst eftir viku
xoxo

Þakklát fyrir lífið.....

Dagurinn byrjaði kl. 07.00 eins og hver annar fimmtudagur. Ég fór í sturtu og hafði mig til fyrir skólann ég setti I-podinn í eyrun og hlustaði á uppáhaldis lagið mitt og brosti alla leiðina af gleði meðan ég hjólaði í skólann. Þegar ég var kominn í skólann var vinur minn sem situr hliðana á mér, Wu Dong, ekki mættur og ekki bólaði á honum fyrr en í enda tímans. Þegar hann kemur inn þá talar hann örstutt við kennarann og labbar út í tárum. Kennarinn alveg miður sín andvarpar og tekur utan um munnin á sér með báðum höndum. Þegar tíminn er búinn dreif ég mig út og rétt næ Wu Dong áður en hann hverfur úr byggingunni. Í rosa uppnámi segir hann mér að herbergisfélaginn hans hafi hoppað útum gluggan af 13 hæð. Eftir þessar fregnir fekk ég mikla sorg í hjartað. Og þetta var bara byrjunin á þessum venjulega fimmtudegi.

Í hádegishléinu hitti ég bandarískan vin minn sem var alveg miður sín eftir að heimilið hans hafði verið sópað í burtu af hvirfilbylnum sem gengur yfir Bandaríkin núna. Þarna fékk ég ennþá meiri sorg í hjartað og átti alveg erfitt með að fara ekki að gráta þegar ég hlustaði á hann segja mér hvernig fjölskylda hans rétt svo slapp ómeydd en missti allt sem það átti. Og þarna var bara einn þriðji af þessum venjulega fimmtudegi búinn.

Að skóla loknum og eftir að hafa heyrt þessar sorgar fregnir labba ég að hjólinu mínu sem var parkerað rétt hjá inngangi skólahliðsins og sé ég hóp að japönum haldandi á stórum spjöld með myndum. Það var búið að kveikja á fullt af kertum og voru blóm og kransar allt í kringum þau. Þau stóðu þarna i hóp og sungu rosa fallegt lag með tárin rennandi niður kinnarnar umkringd ljósmyndurum og fréttamönnum. Ég staldraði aðeins við með tárin í augunum og horfði á þetta unga fólk syrgja þá sem þau höfðu misst í jarðskjálftanum. Eftir þetta augnablik fekk ég ennþá meiri sorg í hjartað. Og þarna var bara helmingur búinn af þessum venjulega fimmtudegi.

Á leiðinni heim hjólaði ég ekki bara fram hjá einum heimilislausum manni eins og vanalega heldur var komin ung stelpa með fatlað barn sem hún hélt á og grátbað alla um mat sem löbbuðu framhjá. Bara á þessum stutta spöl voru þrír aðilar sem eiga hvorki húsaskjól að vernda né mat til að halda sér á lífi. Þá alveg fylltist hjartað mitt af sorg.

Þegar ég var loksins komin heim alveg niðurbrotin á þessum venjulega fimmtudegi rann upp fyrir mér hvað ég hef það rosalega gott. Hvað ég er þakklát fyrir að vera til og vera heilbryggð. Hvað ég er þakklát fyrir að eiga svona frábæra fjölskyldu og yndislega vini. Hvað ég er þakklát fyrir að eiga fallegt heimili og og fallega hluti. Hvað ég er þakklát fyrir að eiga nægan mat í ískápnum á hverjum degi og meira til. Hvað ég er þakklát fyrir að vera til í þessu lífi.

One love

Klippt á naflastrenginn

Þá er að koma að því, en áður en ég kem að endalokum ætla ég að byrja
söguna frá byrjun.

Við Anna höfum gert margt saman í gegnum tíðina og varið nánast öllum okkar
árum saman.Það má segja að þetta hafi allt saman byrjað þann 30. Október
1983, kl 16.00. Þá breyttist líf Önnu Mæju til hið betra. Það tók þetta
litla kraftaverk ekki langan tíma að ýta sér í heiminn og ef ég myndi setja
mig upp í myndlíkingu má segja að ég hafi verið eins og góð grilllykt sem
leikur við nasirnar á manni á heitum sumardegi.

En ef ég hraðspóla aðeins áfram og kem að heitum sumardegi árið 1987 þegar
ég litla kraftaverkið og Anna Mæja mín vorum að labba í sjoppuna með
laugardags 100 kallinn okkar. Það tók okkur þá aðeins lengri tíma að labba
þennan stutta spöl þar sem ég var með spelkur frá ökla og uppað hnjám útaf
mínum skökku löppum. En Anna Mæja mín lét það nú ekki á sig fá og hélt
ótrauð í hendina á mér með fulla þolinmæði. Þegar að sjoppunni var komið
hvíslaði ég í eyrað á Önnu minni hvað ég vildi fá og sagði hún sjoppukonunni
það með ákveðinni röddu. Þar sem ég þorði ekki að tala við neinn annann en hana........

Og enn ýti ég á Fast Forward takkann.....

....Og kem að árinu 1989 það var kaldur vetradagur og kom ég grátandi heim úr skólanum eftir að mér var strítt því ég var með flöskubotna sem gleraugu og lepp yfir öðru auga. En hugsaði Anna mín sig nú ekki tvisvar um heldur rauk út og lumbraði á öllum strákunum sem voru að stríða mér. Þennan sama dag áttum við góða dag, Anna gerði heitt kakó fyrir okkur og leyfði mér að velja alla þá leiki sem ég vildi fara í...alltaf setti hún þarfir mínar fram fyrir sínar og gerir það enn þann dag í dag þessi elska.

Fast Forward.....

Það var snemma morguns 1990 og Desember mánuður gengin í garð, Þetta var á þeim tíma sem við vorum saman í herbergi. Anna vakti mig og sagði mér að kíkja í skóinn sinn. Og var kartafla í skónum hennar en aftur á móti var mandarína og happaþrenna í mínum. Anna tók kartöfluna og tók í öxlina á mér og hvíslaði í eyrað á mér " ef þú segir mömmu þá DREP ÉG ÞIG" og kastaði svo kartöflunni útum gluggann. Svo kemur mamma inn stuttu seinna og spyr hvað jólasveinninn hafi gefið okkur í skóinn...Anna leit á mig með reiðum augum í þeirri merkingu að ég mætti ekki tala, og svaraði því fyrir okkur báðar og sagði að jólasveinninn hafi gefið okkur það sama í skóinn mandarínu og happaþrennur....og auðvitað þorði ég ekki að segja neitt þar sem Anna horfði á mig með þessum drápsaugum....

Fast FW.......

Það var árið 1993 og sólin skein sem aldrei áður, við systur vorum komnar í Kvennahlaupið niðrí Laugardal. Þegar hlaupið var í þann mund að byrja kallar dómarinn yfir hópinn í kallkerfinu " þú þarna með derhúfuna þetta er kvennahlaup og því mega einungis konur taka þátt" ég litla rakaða feimna stelpan sagði " ég er stelpa" en hann heyrði náttúrulega ekkert í mér og hélt áfram að öskra og benda þessum drengi að koma sér í burtu.....En þá kemur Anna mér til bjargar og öskrar á móti "þetta er ekkert strákur þetta er litla systir mín hún Dabba láttu hana nú í friði".....BÚÚÚMMMM var skotið úr byssunni og hlupum við að stað.........

Fast FW...


Ég held það hafi verið í kringum 2000 það var rétt eftir að ég hafði fengið mér minn fyrsta sopa af áfengi, jú það passar árið 2000 þegar maður var rétt stiginn yfir 17 ára aldurinn......þá hafði ég fengið mér einn sopa af bjór og fattað það þá og þegar að mér líkaði hann ekki neitt og hef síðan þá ekki smakkað það meir.....en nóg um það !! Ég var á leiðinni heim úr partýi kl. 23.30. auðvitað!! en það er ekki frásögu færandi nema hvað ég labba inní dimmt húsasund og kemur þessi maður að mér og segir mér að taka af mér alla skartgripi og láta hann fá þá ásamt veski mínu, ég alveg titrandi úr skelfing með hjartað í buxunum geri eins og maður segir þegar ég heyri öskur að handan....var þetta ekki hún Anna Mæja syssa hún kemur hlaupandi og hoppar niður af húsþaki eins og kattarkonan í Batman og lætur óþverrann hafa það......lúskrar vel á honum og nær dótinu mínu til baka og hringir svo á lögguna.......trú story!!

Fast FW......

Núna er komið að árinu 2009 ég og Big S. aka Anna Syssa aka My cheese on the burger aka Anna María sitjum í rúminu okkar í Fellsmúlanum ENNÞÁ saman í herbergi fullar af spenning og eftirvæntingu við að flytja út til Kína .....Við vorum að tala um alla þá spennandi hluti sem við vorum að fara lenda í útí Kína þegar það líður yfir mig. En hjúúkk að Anna the S of thunder var þarna hliðana á mér og skellti mér uppá öxlina og hljóp með mig niðrá slysó til að bjarga litlu systir sinni þar sem við áttum flug morguninn eftir.....Eftir þetta atvik hugsaði ég með mér .." hvar væri ég án hennar Önnu minnar " ..... again trú story!!

Loka kaflinn.....

Núna er komið að því endanum á sögunni okkar, endanum á ferðalaginu, endanum á að deila sama herbergi, endanum á að leigja saman, endanum á að valhoppa með bros á vör ......Já hún Anna er að flytja heim til Íslands eftir 70 daga og verð ég litla kraftaverkið ein eftir í Kína. Við erum að fara að klippa á naflastrenginn mun það verða sársaukafullt en samt sem áður gleði og hamingja....Við erum búnar að vera saman núna allt okkar líf, ekki bara að valhoppa með bros á vör, heldur saman í herbergi, deila öllum okkar glöðu, erfiðu og sorglegu stundum saman.....En tel ég það bara vera gott mál þar sem ég er komin með ógeð af þessari píju..... nei smá grín. En hlakka ég samt sem áður til að fá að upplifa lífið án þess að Anna Súperman standi mér við hlið.

Pís out

Fröken VÖN!

Ég man eftir fyrstu dögunum mínum hérna í kína þegar ég kynntist ákveðnum týpum. Ég kallaði þau "Vana" fólkið, allt sem þau gerðu var svo vant. Þegar ég kom til Kína fyrir rúmum 2 árum síðan þá hafði ég aldrei komið til Asíu og vissi nánast ekki neitt um Asíu og þar með Kína. Allt í mínum augum og eyrum var spennandi, hvernig þau töluðu, hvernig þau borðuðu og bara hvernig þau gerðu allt. Bara það eitt að sjá kínverja fannst mér spennandi. Þá kynntist ég "Vana" fólkinu sem gerði lítið úr öllu og hræktu á götunum meðan þau sögðu " ´Ég hef prófað þetta, eða já ég hef farið þangað oft, eða já ég kann allt hérna" En núna finn ég sjálfa mig vera að drita mig niður af "Vana-leika" með hríðskotabyssu BÚÚMM....

Ég fór á veitingarstað og mér fannst rosa spennandi að panta mér mat af matseðlinum og þá kom herra Vanur og leit ekki einu sinni á matseðilinn og pantaði fyrir allann hópinn á kínversku þá ældi ég næstum á hann því hann var svo vanur, en svo um daginn skaut ég mig aldeilis í löppina þar sem ég fór út að borða með fólki sem var ný komið hingað. Ég tók upp matseðilinn pantaði á línuna með lokuð augun og taldi upp réttina afturábak.... BÚÚMM !!

Eins og fólkið í ræktinni sem var svo vant að þau komu inn í sínum latex stuttbuxum og gáfu öllum vöðvatröllunum high five og öskruðu kínversku þvert yfir salinn. Í fyrstu skildi ég nóttulega ekkert hvað þetta vana fólk var að segja.. enn aftur finn ég að ég er búin að skjóta mig í löppina og góma sjálfa mig við að vera VÖN .......hlaupa inní ræktina í vel þröngum latex stuttbuxum með svitaband um hausinn og á meðan ég öskra þvert yfir salinn "Yang hvað ertu að taka í bekk í dag" slæ ég fast í rassinn á Yong sem er að gera æfingar hliðana á mér!! BÚÚMM BÚÚMM !!

Ég man eftir því þegar ég fór fyrst í svokallaðann silki markaðinn og var þar í eftirdragi með vana fólkinu. Ég var svo spennt að mig langaði bara að kaupa allt og fannst ekkert skrýtið að borga 5000 kr. fyrir Converse skó, en fröken Vön byrjaði að öskra á búðarkonuna og tók mig svo og við löbbuðum í burtu og létum svo kínverjann öskra á eftir okkur þangað til að við fengum skóna á 800 kr. .......já enn og aftur drita ég mig niður með hríðskota byssunni með því að taka nýju skólafélagana mína þangað, þegar ég kom að inngangnum kallaði ég yfir hópinn þið fylgjið mér bara og veifaði svo hendinni yfir hópinn í þeirri meiningu að þau ættu að labba inn. Um leið og einhver ætlaði að kaupa sér eitthvað var ég byrjuð að öskra á kínversku búðakonuna og áður en ég vissi af var ég búinn að draga 40 manna hópinn í burtu í þeirri von að kínverjinn myndi öskra á eftir okkur og gefa okkur hlutinn á því verði sem ég vildi.... BÚÚMM BÚÚMM BÚÚMM!!

Fyrst þegar ég fór út á skemmtanalífið vissi ég ekkert hvar var best að djamma og hlustaði náttúrulega bara á vanafólkið sem vissi allt svo mikið best. Þau tóku mig á fullt af stöðum hérna í Beijing bæði góða og sumir mjög slæmir. Ég elti þau bara og hlustaði á þau segja taxanum hvert ferðinni var heitið án þess að vita hvar ég var stödd eða á hvaða skemmtistað ég var komin...... en svo dreg ég upp byssuna góðu og tek nýja herbergisfélagann minn á djammið, ég spyr hana hvert hún vill fara en hún svaraði "ég veit ekkert hvað er skemmtilegt hérna í grendinni"..... ég blikka hana með vinstra auganu og segi " ekki málið roommy, ég tek þig á bestu staði í beijing og áður en ég veit ef er ég búin að blístra á taxa og hendi henni í aftur sætið " BÚÚMM BÚÚMM BÚÚMM BÚÚMM!!!

Mig langar svo ekki að vera fröken vön en ég er orðin götótt af hríðskotunum á sjálfa mig!! En ætla að fara að passa mig áður en að einhvern hreinlega ælir á minn "Vana-leika"!!

Kveðja Fröken V.

Ísland góða Ísland......

Hér sit ég á kaffihúsi í risastórri byggingu á 23 hæð í Beijing, inni á þessu litla kaffihúsi eru um 50 kínverjar og ég er eina hvíta manneskjan. Ég er með 100 starandi skáeygð augu á mér sem fylgjast með hverri hreyfingu hjá mér og hugsa ég með mér svona er líklegast að vera frægur. Ég finn fyrir því hvað ég er allt í einu meðvituð um það hvernig ég drekk vatnið úr vatnsflöskunni minni eða það hvernig ég sit og hvort það komi nokkuð of mikið að krumpum á magann. Hér er ég inná þessu litla kaffihúsi í landi möguleika, peninga og blóma efnahagsins en get ekki hugsað mér neitt betra en að vera á litla Íslandi kvartandi yfir því að morgunblaðið sé ekki komið á réttum tíma og að hann Siggi í 105 A stal bílastæðinu mínu í gær. Mig langar bara að sitja inní eldhúsi borða flatkökur með íslenskum osti og lesa um öryrkjakonuna sem hafði ekki efni á jólunum eða stelpuna sem fór með fræga stráknum uppá hótel herbergi og ætlaði að fara að spila.

Ég ætti að vera ánægð og glöð með það að vera í landi sem efnahagurinn er að blómstra og möguleikarnir eru á hverju götuhorni. Og ekki miskilja mig ég er afar þakklát fyrir að hafa komið hingað út í nám og mun ég líklegast aldrei sjá eftir því. Ég vil ekki beint meina að ég sé með heimþrá því mér líður afar vel hérna og tel ég kína vera heima núna, heldur langar mig bara í Íslenskt að vera Íslensk að geta talað íslensku. Mig langar að vera ofdekraður Íslendingur sem getur tekið klukkutíma langa sturtu án þess að heita vatnið klárast í blokkinni, mig langar að geta fengið mér vatnsglas án þess að þurfa að fara út í búð og kaupa vatn í þeirri von að það sé ekki falsað og ég fái ekki í magann útaf því, mig langar að fara í leigubíl og borga rétt verð og vita það það sé ekki verið að svindla á mér, mig langar að fara í Verslunarmiðstöð án þess að búðarkonan öskrar á mig og berji mig í hausinn með vörunni sem ég er að fara að kaupa, mig langar að geta borgað sama verð og næsti viðskiptavinur fyrir trefillinn minn.

Það er ekki oft sem ég vafra inn á Dv.is og les fréttirnar þar en ég neita því ekki að ég á það til.Yfirleitt finnst mér þær meira hlægilegar heldur en áhugaverðar og hálf vorkenni ég þessum litlu íslendingum sem kvarta yfir einhverju sem skiptir ekki máli eða er svo lítil vandamál meða við allstaðar í heiminum. En núna langar mig að vera partur af þessum litlu Íslendingum sem vorkenna sér því þau hafa ekki efni á flatskjá eða I-phone. En ég skammast mín fyrir að vilja það eftir að hafa ferðast um lönd og sjá fólk sem á ekkert nema eitt lak yfir höfði sér og fjölskyldu sinnar, og farið með mat handa liltum börnum á munaðarleysingjahæli sem fá aldrei neitt meira en rétt svo máltíð til að halda í sér lífi.

Þegar ég var á Íslandi fattaði ég aldrei hvað ég hafði það gott né hvað það eru mikil forréttindi að vera Íslendingur. En núna sit ég hérna á kaffihúsi í Beijing með opnari sjóndeildarhring og meiri vit fyrir alheimnum og hugsa með mér hvað ég er glöð að vera Íslendingur.

Winter in Beijing......

Veturinn byrjar ekkert smá vel hérna hjá okkur systrum.....og verð ég nú að segja að hann leggst betur í mig heldur en fyrri veturinn...bæði þekkjum við meira til okkar hérna í Beijing og svo erum við í rosa góðum vinahópi núna sem gerir lifið mun skemmtilegra... einnig erum við búnar að læra inná það hvar er ódýrast að versla og hvernig maður kemst upp með að lifa á nánast engum pening....þannig að við erum mun ríkari núna heldur en i fyrra og ekki má gleyma að maður er byrjaður að tala tungumalið eins og 8 ára barn þannig að við getum gert okkur aðeins skiljanlegar sem er ekkert annað nema æði :D

Október var alveg yndislegur mánuður....ekki bara það að ég rúllaði skólanum upp og fekk 9,4 á miðannar prófunum og fekk verðlaun fyrir góðan árangur heldur er eg byrjuð að læra á gítar. Einn frábær strákur tók það verkefni að sér að kenna mér á gitar og gengur mér bara sæmilega verð eg að segja en ekki við öðru að búast þar sem ég er awesome í öllu sem ég tek mér fyrir hendur.....Eins og ég var búin að segja áður þá eru nokkrir íslendingar hérna í skiptinámi fra háskólanum heima og eyðum við miklum tima með þeim......við hittumstum oft og eldum saman eða bara til að spila og hafa gaman....ég og anna erum svo þakklátar fyrir að hafa kynnst þeim því þau eru alveg frábær og svo er ekki amalegt að geta tjáð sig á sínu tungumáli og bara talað við fólk sem hefur sama uppruna og maður sjálfur og skilur mann út og inn....eftir eitt og hálft ár í að vera miskilinn og tala barnamál er þetta rosa notaleg tilfinning.....

Ég átti afmæli þann 30 oktober og vil ég minna þá á sem ekki sendu mér pakka að það gefst ennþá tími til.....en váá hvað eg átti skemmtilegan dag með nýju bestustu vinum mínum í heimi....við byrjuðum á að hittast hérna heima hjá mér og fórum svo um 20 manns að borða á kóreiskum veitingarstað þar sem við sátum á gólfinu og borðuðum góðan mat og drukkum bjór.......og fekk ég allskyns gjafir og eina lifandi meira segja...Hann Kimtsjí litla sem var rosa sæt skjaldbaka, og jú ég segi "var" því greyið litli lest um daginn mikill sorgardagur a okkar heimili......en langar mig aðeins að segja ykkur frá ferðalagi míns og Kimtsjí þótt það var stutt þá áttum við ófáar góðar stundir saman.......ég man einn kaldann vetrardag þegar vindurinn barði á gluggann og vakti okkur snemma....við skelltum okkur saman í bað og lékum okkur þangað til að vatnið var orðið kalt og komnar miklar krumpur á puttana....eftir að við vorum komin með putta á við 90 ára gamlann mann fengum við okkur dýryndis hádegismat....ég eldaði fyrir Kimtsjí hráa orma og fekk mér ommilettu....við lékum okkur með allt nýja dótið hans og ég sýndi honum nýja breik múvið mitt ásamt því að ég spilaði nokkur lög a gítarinn minn.....þessar minningar deyja seint þó svo að hann Kimtsjí minn hafi dáið snemma...rest in peace my friend XOXO

Núna er Nóvember að klárast og er ennþá alveg semí heitt eða allaveganna ekki stingandi kuldi í fés og bein eins og síðasti vetur.....við Anna erum byrjaðar að vera duglegar aftur í ræktinni og mætti eiginlega segja að við séum bara tvær gangandi línur.......vinnan hjá önnu gengur rosa vel og þykir mér ekki ólíklegt ef hún yrði valin starfsmaður mánaðarins.... En þótt svo að veturinn byrjar alveg rosalega vel þá má víst ekki allt ganga eins og í sögu og skemmdi ég það í gær með þvi að fá mér saltstöng og brjóta eina frammtönn....og sit ég því hérna blístrandi annað hvert orð þar sem að tönnin datt heil úr..... alveg frábært....eg hef sjaldan verið jafn seiðandi og núna....!!

Sigrún og Lalli, tveir af islensku krökkunum sem eru hérna, eru að fara heim eftir 2 vikur og höfum við því ákveðið að skella okkur saman í ferðalag og erum við 6 að fara saman yfir helgi...ég hef ekkert ferðast um kína og hlakka því rosalega mikið til að fara...lika frábær hópur af fólki...... :D

ég er buin að vera i blogg keppni við Örnu og Bjarka og verð ég bara að jata mig sigraða þótt svo ég tapi yfirleitt aldrei í neinu en einhvern tímann er allt fyrst og finnst mér það bara frábært að ég tapi þá fyrir svona snilldar liði......en þar sem ég er bara hérna í hversdagleikanum í Beijing, skólanum, vinnu og heimalærdómi, þá hef ég ekki eins mikið að segja eins og ferðalangarnir tveir......eg vil samt þakka þeim fyrir frábæra keppni og skemmtilegt blogg :D

ég segi blístrandi með eina frammtönn "bless í bili"
XOXO

Keppnis....

ég ætla samt að hafa þetta stutt að þessu sinni!!


















Kv. sjáumst eftir viku