Fyrir nákvæmlega tveim árum síðan þá var ég á Reykjansebrautinni á 90 km.hraða með mömmu og Önnu á leiðinni uppá Leifstöð. Tárin streymdu niður kinnarnar en ég vissi ekki alveg afhverju ég var að gráta: Um leið og faðmaði elstu systir mína bless, lokaði útidyrahurðinni og settist inní bil byrjaði ég að gráta. Þetta voru samt ekki sorgartár þetta var stress í bland við spenning. En tárin stoppuðu ekki hvað sem ég reyndi ég var samt alveg hlægjandi inn á milli en samt streymdu tárin. Ég man eftir því að mamma grét ekki neitt og Anna ekki heldur. Bara sú tilfinning að kveðja bestu vini mína og fjölskyldu í 2 ár og búa í Kína var svo erfið.
Á þessum tveimur árum er eins og ég sé búin að lifa í svokallaðari sápukúlu og svífa um. Lífið hérna er svo auðvelt engar áhyggjur, engir reikningar sem koma inn um bréfalúguna, engar neikvæðar umræður um Icesave, Ekkert bankahrun eða neitt þannig sem maður heyrði svo oft heima. Maður sveif bara um í sápukúluunni og hafði gaman af þessum nýja spennandi kafla í lífinu sem ég er að upplifa.
Núna tveimur árum, nokkrum asílöndum og mikil upplifun seinna sé ég mig á sama stað og fyrir tveimur árum. Nema hvað ég er hinum meginn á hnettinum og er á leiðinni frá Kína og til Íslands en samt sem áður grátandi. Spennan við að hitta alla sem ég er búin að sakna svo mikið er að springa inní mér, ég má ekki hugsa útí það að sjá andlitið á mömmu bakvið rennihurðina uppá Leifstöð þá fer ég að gráta. Að hugsa um knúsa allar mínar bestu vinkonur og vini og börnin þeirra sem ég hef ekki ennþá fengið að sjá í real life þá fer ég að gráta.
Núna er nákvæmlega vika þangað til ég kem heim og sé ég varla útum augun fyrir tárum. Þannig ég vara ykkur við mæ love ones að ég mun líklega líta út eins og froskur í framan með bólgin augu eftir allann gráturinn þegar ég banka uppá heima hjá ykkur.
Kveð ég ykkur grátandi í bili og sjáumst eftir viku
xoxo
