Hér sit ég á kaffihúsi í risastórri byggingu á 23 hæð í Beijing, inni á þessu litla kaffihúsi eru um 50 kínverjar og ég er eina hvíta manneskjan. Ég er með 100 starandi skáeygð augu á mér sem fylgjast með hverri hreyfingu hjá mér og hugsa ég með mér svona er líklegast að vera frægur. Ég finn fyrir því hvað ég er allt í einu meðvituð um það hvernig ég drekk vatnið úr vatnsflöskunni minni eða það hvernig ég sit og hvort það komi nokkuð of mikið að krumpum á magann. Hér er ég inná þessu litla kaffihúsi í landi möguleika, peninga og blóma efnahagsins en get ekki hugsað mér neitt betra en að vera á litla Íslandi kvartandi yfir því að morgunblaðið sé ekki komið á réttum tíma og að hann Siggi í 105 A stal bílastæðinu mínu í gær. Mig langar bara að sitja inní eldhúsi borða flatkökur með íslenskum osti og lesa um öryrkjakonuna sem hafði ekki efni á jólunum eða stelpuna sem fór með fræga stráknum uppá hótel herbergi og ætlaði að fara að spila.
Ég ætti að vera ánægð og glöð með það að vera í landi sem efnahagurinn er að blómstra og möguleikarnir eru á hverju götuhorni. Og ekki miskilja mig ég er afar þakklát fyrir að hafa komið hingað út í nám og mun ég líklegast aldrei sjá eftir því. Ég vil ekki beint meina að ég sé með heimþrá því mér líður afar vel hérna og tel ég kína vera heima núna, heldur langar mig bara í Íslenskt að vera Íslensk að geta talað íslensku. Mig langar að vera ofdekraður Íslendingur sem getur tekið klukkutíma langa sturtu án þess að heita vatnið klárast í blokkinni, mig langar að geta fengið mér vatnsglas án þess að þurfa að fara út í búð og kaupa vatn í þeirri von að það sé ekki falsað og ég fái ekki í magann útaf því, mig langar að fara í leigubíl og borga rétt verð og vita það það sé ekki verið að svindla á mér, mig langar að fara í Verslunarmiðstöð án þess að búðarkonan öskrar á mig og berji mig í hausinn með vörunni sem ég er að fara að kaupa, mig langar að geta borgað sama verð og næsti viðskiptavinur fyrir trefillinn minn.
Það er ekki oft sem ég vafra inn á Dv.is og les fréttirnar þar en ég neita því ekki að ég á það til.Yfirleitt finnst mér þær meira hlægilegar heldur en áhugaverðar og hálf vorkenni ég þessum litlu íslendingum sem kvarta yfir einhverju sem skiptir ekki máli eða er svo lítil vandamál meða við allstaðar í heiminum. En núna langar mig að vera partur af þessum litlu Íslendingum sem vorkenna sér því þau hafa ekki efni á flatskjá eða I-phone. En ég skammast mín fyrir að vilja það eftir að hafa ferðast um lönd og sjá fólk sem á ekkert nema eitt lak yfir höfði sér og fjölskyldu sinnar, og farið með mat handa liltum börnum á munaðarleysingjahæli sem fá aldrei neitt meira en rétt svo máltíð til að halda í sér lífi.
Þegar ég var á Íslandi fattaði ég aldrei hvað ég hafði það gott né hvað það eru mikil forréttindi að vera Íslendingur. En núna sit ég hérna á kaffihúsi í Beijing með opnari sjóndeildarhring og meiri vit fyrir alheimnum og hugsa með mér hvað ég er glöð að vera Íslendingur.
